Nooit Begrepen
Vrouwen op het spectrum worden vaak niet begrepen
Deze site het best leesbaar op PC/Laptop of tablet
De site is nog volop onder bewerking, bookmark de site zodat u het later gemakkelijk terug kan vinden.
Ik hoop dat het u iets meer inzicht geeft in autisme bij vrouwenIk ben een vrouw, ik heb autisme.klik hierop om meer te lezen over mij.
Welkom op mijn website, ik ben Dorothea Meijer Ik ben in 1975 geboren.
Ik vind leven echt super ingewikkeld, ik red me op zich wel,
in de zin van dat ik me wel staande weet te houden,
omdat ik niet beter weet dan te overleven zoals ik overleef,
maar van echt leven is eigenlijk geen sprake.
Ik ben mijn leven lang al opzoek na het antwoord op de vraag “leven, hoe doe je dat?”
Ik heb de diagnose autisme sinds 13 december 2016,
en ik heb nog steeds geen hulp of begeleiding hierin kunnen vinden die bij mij past.
Na mijn diagnose ben ik rond gaan kijken bij lotgenoten, met vraagstukken als
“hoe zal een ander dat doen” en “waar zullen ze hulp gevonden hebben”
Ik kwam er al vrij snel achter dat veel vrouwen met autisme tegen een muur van onbegrip blijven aanlopen,
in zowel hun privé leven als wel bij de “hulpverlening”
Raar toch ? .. dat zelfs de “hulp verlening”
vaak lijkt te denken dat ze voor ons moeten denken, i.p.v. naar ons luisteren en hulp bieden daar waar nodig is.
Ik ben deze website op 18 november 2020 begonnen met als hoop aandacht te vragen voor vrouwen met autisme.
omdat met name vrouwen vaak tegen veel problemen aanlopen in het leven
en omdat ze “niet autistisch” overkomen,
worden ze niet goed genoeg begrepen en worden ze erg vaak overschat door hoe ze zich presenteren.
Ik voel zelf sterk de behoefte om mijn levensverhaal te delen, in de ijdele hoop dat iemand er iets aan heeft,
en met als grote wens dat er in de hulpverlening ook echt dingen kunnen gaan veranderen waardoor er sneller betere zorg is voor vrouwen op het spectrum. .
nieuwste artikelen staan als eerste vermeld, zo hoeft u niet de hele site af te scrollen
Identiteit Late diagnose Dieper tussen wal en schip De hulpverlening Een chatgesprek
Uit de kast komen Humor
Hoe reageer jij ?
“Je ziet er niet autistisch uit!”
Klinkt als iets aardigs om te zeggen denk ik,
maar het is verre van aardig om dat te zeggen!
Ik klap vaak helemaal dicht als iemand zegt,
“je ziet er niet autistisch uit” of “je komt niet autistisch over”
Ik weet me werkelijk geen raad met dat soort lege opmerking,
ik vraag me ook af hoe autisme er volgens die mensen uit zou moeten zien.
En vervolgens wordt ik overspoeld in mijn hoofd met gedachten als;
“Ben ik dan te lelijk of te mooi om een afwijking te hebben ?
is dat uiterlijk gebonden ?”
de nog ergere gedachte “Zal de diagnose dan niet kloppen?”
En de aller ergste gedachte …
“eigenlijk hebben ze gelijk, ik stel me aan, ik moet normaal doen!”
Dus jou, misschien als compliment bedoelde opmerking,
heeft mij in één klap onderuit geschopt.
Autisme hebben is al lastig genoeg
Wanneer iemand tegen jou zegt: “Ik heb autisme”
denk dan even na voordat je reageert.
Misschien kan jij je niet voorstellen dat die persoon autisme heeft,
misschien schrik je er zelfs wel een beetje van,
je mag heus wel vragen stellen.
Wanneer iemand jou iets verteld is vragen stellen logischer dan aannames maken of dingen van tafel vegen met een rare opmerking.
Dus beter kan je reageren met dingen als; “oh? daar weet ik eigenlijk niet zoveel van, kan je er iets over uitleggen? “
of met; “oh ik heb wel eens gelezen dat leven met autisme een enorme strijd is,
is er iets wat ik kan doen om het voor jou iets makkelijker te maken?”
Vermijd dat u dingen gaat zeggen als: “iedereen heeft wel iets autistisch” dat is het zelfde als tegen een blind persoon zeggen “iedereen ziet wel eens iets niet” het slaat werkelijk kant noch wal, en je onderkent het feit dat iemand iets persoonlijks met jou deelt.
Als ik zeg “ik heb autisme” vraag me dan wat het betekend, of waar ik tegen aan loop, je zal binnen no-time beter begrijpen hoe complex mijn leven is, en hoe vaak ik ontzettend mijn best doe om er enigszins bij te horen.
Humor is nodig, maar..
Ik heb mijn problemen altijd met humor bekeken, het is mijn manier van omgaan met.. en ook deels is het mijn manier om met de schaamte van alles om te gaan.
Zelf maak ik liever een grap waarin zeker wel de waarheid verteld wordt maar waardoor ik wel gelijk de lach op de hand heb, i.p.v. dat men mij als zielig of zwak ziet ..
dit heeft er helaas dus ook toe geleid dat men echt niet ziet dat er veel pijn zit in mijn verhalen, en dat als ik op een heel theatrale grappige manier vertel dat ik weer eens iets had, dat ik dan eigenlijk aangeef dat ik ergens echt niet uitkom.
Ik zou echt zo op een podium kunnen vertellen over de meest normale dingen waar ik dan echt zo volkomen in vast kan lopen, vooral in in sociale situaties waar ik dingen of niet doorheb, of verkeerd opvat, wat kan leiden tot de meest bizarre grappige situaties, maar waar ik me dan soms echt geen raad mee weet.
“haha nou bij mij gaat het leven gewoon nooit gewoon
ik had een vaste psychiater van mijn 7de tot mijn 14de, wat denk je ? Maakt hij zichzelf van kant! hahaha”
BOVENSTAANDE IS ECHT GEBEURD, EN IK PRAAT ER ECHT OP DIE MANIER OVER, ONDANKS DAT IK NOG VOL VERDRIET EN BOOSHEID ZIT, IK BEN DIE SHOCK EIGENLIJK NOG NIET TE BOVEN, OOK-AL BEN IK INMIDDELS AL 45
uit de kast komen met autisme
Op een dag krijg je de diagnose, en op een gegeven moment breekt het moment aan dat je het aan een ander moet vertellen.
Dit is vaak vooral bij familie en vrienden behoorlijk lastig!
Jij wist zelf ook niet echt wat er loos was tot je de diagnose had,
je liet je altijd van je beste kant zien (wat niemand zag was dat het je soms dagen of weken koste om ergens weer van bij te komen, of aan een nieuwe situatie te wennen.
Alle bochten waar je je dus ooit in gewrongen hebt om maar te kunnen (over)leven, die leer je zoetjes aan inzien, en je krijgt de behoefte dit te delen met mensen ..
Dus moet je uit de kast .. moet je spreekwoordelijk met de billen bloot, uitleggen hoe jij het leven ervaart vanuit je autisme, dat het leven je veel meer energie gekost heeft dan je zelf wist
Alsof het leven nog niet uitdagend genoeg was, moet je mensen gaan uitleggen hoe het voor jou werkt, en mogelijk moet je ook nog eens uitleggen wat jij nodig bent van de ander om het voor jou meer behapbaar te maken
Het is een verschrikkelijk zware taak dit uit te leggen, maar als je eenmaal echt uit de kast bent, voel je je wel bevrijd.
Als je geluk hebt met je omgeving dan hebben ze geduld met je en doen ze hun best jou te begrijpen en te steunen waar mogelijk.
Zomaar een chatgesprek..
waarin ik eens eerlijk was
Wat doe jij eigenlijk in het dagelijks leven Dot?
Dot (Dorothea)10/05/2020
dit! gamen chatten nadenken over t leven niks dus eigenlijk
Kees 10/05/2020
Oke chill Doe je geen actieve dingen? Of werk ofzo
Dot (Dorothea)10/05/2020
nee ik ben 100% afgekeurd ik zit in de wayong
Kees 10/05/2020
Ah oké Kan je dat wel een beetje volhouden? Lijkt me best wel zwaar om altijd thuis te zitten
Dot (Dorothea)10/05/2020
ik merk inderdaad dat dat naar mate ik ouder wordt steeds zwaarder wordt .. mja heb niet zoveel keus
Kees 10/05/2020
Kan je de deur helemaal niet uit? Om te wandelen ofzo of andere leuke dingen
Dot (Dorothea)10/05/2020
ben nu bezig met mn laatste jaren vermoed ik ,.. geen idee hoor, baseer t op enigszins logisch nadenken en een stevige saus van angst onvoldoende bewegen, niet fijn in de ziel zitten, niet erg gezond eten ..
niet naar huisarts gaan,..
en sinds n jaar ofzo is mn rechterbeen kouder dikker en bleker dan de linker (yeah so not sexy) mja ik verwacht dat t aderen zijn die dicht slibben..
dus ik mag verwachten dat er vast uiteindelijk wel iets mis zal gaan ..
nee indd ik kom helemaal de deur niet uit maar enfin ik ben wel meesteres in mezelf vermaken geworden 😉 ik verveel me NOOOIT! echt niet geen moment
Kees 10/05/2020
Hmm oke heftig
Dot (Dorothea)10/05/2020
valt mee hoor :slight_smile: tis niet anders
Kees 10/05/2020
Bewegen is gezond:wink:
Dot (Dorothea)10/05/2020
ja zeker ik mis dat ook zeker wel , mja helaas
Kees 10/05/2020
😥
Dot (Dorothea)10/05/2020
van mn 4de tot mn 25ste ongeveer altijd gedanst das alweer 20 jaar geleden en toch mis ik t nog haha
Kees10/05/2020
Ja snap ik Kan je ook geen kleine stukjes wandelen ? Om toch een beetje beweging te pakken
Dot (Dorothea)10/05/2020
maak je maar niet druk om mij hoor :slight_smile: ik vind het inmiddels wel best zo
Kees10/05/2020
Oke
Dot (Dorothea)10/05/2020
tis een te lang en te ingewikkeld verhaal voor de tekst 🙂 maar geloof me iedereen is opgelucht als t maar afgelopen is, ik ben echt een last
Kees10/05/2020
Iedereen verdient een leven Dus jij ook
Dot (Dorothea)10/05/2020
nee dat is niet waar, en dat moet ook niet
Kees10/05/2020
Dat is zeker wel waar !
Dot (Dorothea)10/05/2020
dat kost alleen maar geld en dat kan echt veel beter besteed worden nee hoor dat zouden we soms wel willen dat dat zo is, maar dat is domweg niet zo
Kees10/05/2020
Het is wel zo, ieder mens verdiend een zo goed mogelijk leven!
Dot (Dorothea)10/05/2020
okay :slight_smile: ik geef je wel gelijk :heart: (maar t is niet zo) 😉
Kees10/05/2020
Dus je geeft me geen gelijk….
Dot (Dorothea)10/05/2020
ik zou t je met liefde willen geven .. maar zo werkt de wereld niet ik zou ook willen dat de wereld zo werkte maar dat is domweg niet zo
Kees10/05/2020
Het gaat me ook niet om het gelijk. Het gaat om het leven wat iedereen verdient
Dot (Dorothea)10/05/2020
het siert je dat jij vind dat ieder mens een leefbaar leven verdient ik vind dat ook maar t kan niet en t gebeurt niet (en logisch ook)
Kees10/05/2020
Tuurlijk kan dat wel !
Dot (Dorothea)10/05/2020
oh ja ?
Kees10/05/2020
Kijk naar een vriend van me, hij zit in een rolstoel. Het enige wat ie kan is met z’n kin zijn rolstoel bedienen. En tuurlijk is hij niet altijd gelukkig, (dat is niemand) maar hij probeert wel het beste uit zijn leven te halen. Wel met hulp van mensen om hem heen. Daarom heeft hij wel een leven verdiend
Dot (Dorothea)10/05/2020
met hulp indd .. mja zn papa en mama er op n dag niet meer zijn moet ie zichzelf redden of op eoa manier hulp geregeld hebben, anders zit ie net als ik t beste van de dag te maken in zn uppie in zn huissie
Kees10/05/2020
Zijn pappa en mamma zijn al dood Dot
(Dorothea)10/05/2020
dan heeft ie blijkbaar toch op eoa manier een weg naar voor hem passende hulp gevonden
Kees10/05/2020
Overleden door een auto-ongeluk waar hij als enige overlevende van is !
Dot (Dorothea)10/05/2020
zielig :frowning:
Piet10/05/2020
Sneu voor die vriend van je
Kees10/05/2020
Is niet zielig. Is gewoon diep triest
Dot (Dorothea)10/05/2020
ja is ook zo wel mooi dat ie nog mensen om zich heen heeft die hem helpen een zo fijn mogelijk leven te hebben omdat hij t verdiend (daar ging t over) en daar is ie echt wel een mazzelpikkie mee dan dat heeft niet iedereen (ik niet iig)
Kees10/05/2020
Maar ook zonder juiste hulp heb je het recht op een leven
Dot (Dorothea)10/05/2020
nou ja .. dat zal vast zo zijn, dwz, ik heb indd menig advokaat gesproken en die zeggen ook allemaal, je hebt een punt, mar ik zie er geen brood in .. dus recht hebben op en de hulp gerechtelijk kunnen afdwingen om t te krijgen .. leuk t recht hebben … maar daar heb je dan niet zoveel aan
Kees10/05/2020
Wat voor hulp ben jij nodig om goed te kunnen leven?
Dot (Dorothea)10/05/2020
ik moet misschien even uitleggen dat ik echt al 20 jaar radeloos opzoek ben naar hulp dat ik zelf goed weet wat ik nodig ben dat ik al veel niet passende therapieen gedaan heb .. en dat er nogal wat trauma achter al deze shit zit :slight_smile:
kort door de bocht ben ik iemand nodig die me stimuleert te leven die met me naar de dok gaat als dat nodig is die met me naar fysio gaat die overal waar ik heen moet of wil mee gaat,
die me leert leven met mijn autisme en t klinkt te eenvoudig .. maar dat is t blijkbaar niet
https://www.facebook.com/Heb-je-even-help-mij-leven-110716560770634 hier staat wel de vacature die ik nog open heb staan maar waarvan de indicatie in dec al verloopt ..
dan heb ik n jaar mn best gedaan om iemand te vinden ook staat er wel n kort filmpje op waarin ik wat van me af zit te praten eigenlijk
Kees10/05/2020
Ik begrijp dat dat erg moeilijk is. Kan jou vriend niet mee naar de dokter? Ik ga ook met regelmaat met m’n vrouw mee, dat hoort bij een relatie vind ik Je kiest voor elkaar in voor en tegenspoed, zoals ze dat zo mooi noemen
Dot (Dorothea)10/05/2020
ja klopt die neemt nu steeds vrij als ik echt ergens moet zijn, kiespijn even mee naar tandarts .. maar die kan niet altijd maar vrij nemen ik heb die relatie daarom!
Kees10/05/2020
Pgb
Dot (Dorothea)10/05/2020
(niet omdat ik hem zo leuk vind of wat ook .. maar om te overleven indd)
Kees10/05/2020
Voor zulke dingen is ook hulp Pgb Volgens mij
Dot (Dorothea)10/05/2020
haha ja zegt iedereen !! maar niemand reageert op de vacature lol en nogmaals ik zoek nu al zo ontzettend lang dat t bijna n verlossing is als in dec t pgb verloopt :slight_smile:
want zolang je die hebt wil je hoop houden ofzo ..
terwijl ik weet onderhand heus wel dat ik moet accepeteren dat dit t is voor mij , samen wonen met eimand die je niet echt leuk vind maar die je wel ten alle tijden helpt als je weer es in paniek bent om niets ..
Kees10/05/2020
En familie? Naar pgb hoef je zelf niet zoeken, daar zijn bedrijven voor Als je daar recht op hebt moeten ze je iemand aan bieden
Dot (Dorothea)10/05/2020
nou die ben je rap kwijt als men weet dat t levenslang bijsturen is ..
ik heb nog wel ouders maar die hebben jaren gelden al aangegeven dat k echt wel n oplossing most zoeken omdat hun t niet aankonden
ja klopt dan krijg je ipv een pgb zinn zorg in natura .. dat heb ik indd jaren gehad ..
altijd maar hopen dat iemand t werk n poosje blijft doen, vaak wisselende mensen en iedereen gaat voor je lopen invullen,
van “joh dot ik doe de boodcshappen wel even voor je, dat scheelt n hoop tijd”
(waardoor ik dus weer niet de deur uit kom) nja altijd gedoe en gedonder,
ik wilde gewoon zelf iemand kunnen aannemen, en ik dcaht ik heb t voormekaar maar toen ineens zei de WMO maar t moeten wel mensen zijn met diplomas ..
pffft why?! mja ik er toch mee aan de slag .. npou dan vind je dus niemand ..
want mensen met n diploma hebben wel wat beters te don dan voor wat pgb geld zich uit de naad te werken 😉 (okay dat laatste vul ik zelf in, omdat er niemand op de vacature reageert)
Kees10/05/2020
Je fam hoeft ook niet altijd voor je zorgen, ze kunnen je vast wel helpen met het zoeken van de juiste hulp Dot
(Dorothea)10/05/2020
achteraf .. had ik na mn scheiding gelijk n nieuwe partner moeten zoeken een die echt bij me past en die de ballen had me in t gareel te houden ..
mja zat toen met 2 jonge kinderen en vond t zelf bezwaarlijk om daar ineens n vreemde man bij te gaan zoeken nou niet dus :slight_smile:
mijn moeder raakt dan helemaal gestressd en roept “dat weet ik ook allemaal niet”
Kees10/05/2020
Hmm oke Zolang je maar weet er is altijd ergens een weg die je verder leid:wink:
Dot (Dorothea)10/05/2020
mn zusje – verpleegkundige (ja echt) die had ik in de corona lockdown gevraagd of zij me wilde prikken
(vit b12 neemt mn lijf niet op dus wordt elke maand geprikt) maar nja huisarts gaf alleen nog spoedhulp enzo ..
jawel joh zei mn zusje nou die is 1 keer geweest 🙂 niet weer gezien .. zon fam heb ik ja is er ook :slight_smile: op een dga houd t vanzelf allemaal op – door naar level 2 🙂
Kees10/05/2020
Dat is een doodlopende weg. Daar schiet je niks mee op
Dot (Dorothea)10/05/2020
mee eens mja als je n beter idee heb hoor ik t graag heb zelf geen netwerk wat ik kan aanspreken stopte op mn 14de met school dus vrienden .. nee die heb ik niet , gelukkig had ik al verkerinmg en met die jongen ben ik toen ook getr en kinderen gehad
Kees10/05/2020
Ik heb net een aantal dingen genoemd. Alleen die kap je gelijk af. Verder weet ik het niet.
Dot (Dorothea)10/05/2020 je bedoeld fam ? mja die kunnen me niet helpen .. ik zal og f terug lezen welke dingen ik gemist heb, (niet voor niets 100 afgekeurd kan zelf echt neit veel
Kees10/05/2020
Pgb, huisarts, psychiater, fam, vrienden, Hey is alleen zo zolang je zelf je hakken in het zand zet kom je geen stap verder
Dot (Dorothea)10/05/2020
ik heb n pgb indd via huisarts hoezo zet ik hakken in t zand ? :open_mouth:
KLaas10/05/2020
Dit heeft niks met hakken in het zand te maken. De zorg in nl is soms zo complex dat je soms tussen wal en schip val.
Kees10/05/2020
Nou we leven in Nederland, het land waar de zorg het beste te wereld geregeld is. Waar er voor iedereen hulp is. Je moet er alleen naar zoeken en door blijven zetten. En niet opgeven.
Dot (Dorothea)10/05/2020
en toch als je emotioneel niet sterk bent en je kan praktisch gezien niet veel .. dan krijg je t niet van de grond :slight_smile:
van vechten wordt je moe dat heb ik tot nu altijd gedaan keihard roepen en vragen en uitleggen en mn hele verhaal maar open en bloot delen
hopende denkende dat er vast hulp uit voort zou komen, maar dat is helaas niet gebeurt
en dan is genieten van wat je wel nog kan ook belangrijk een opgever was ik tot nu niet ..
maar de rek is eruit ik kan het niet alleen ..
en dat is wat ik ben met mijn zorg vraag ,
volkomen alleen en ik snap wel dat ik t recht zou kunnen hebben ..
maar ik weet niet hoe
Kees10/05/2020
Via andere mensen Dat is de taak van de huisarts om je bij de juiste personen te brengen Dot
(Dorothea)10/05/2020
ik werd in dec 2016 gediagnosticeert met autisme de vrouw die de diagnose stelde die heeft een aantal gesprekken met me gehad ik vroeg ook aan haar .. weet jij neit een plek waar ik kan wonen ofzo ? want ik vind het zo ingewikkeld allemaal en ik zou graag ergens zijn waar ik , en bij t leven wordt betrokken en waar ik toch eventueel nog zou kunnen studeren ofzo ..
nee daar was ik te intelligent voor om ergens echt te wonen ..
mijn case is zo uniek in nl dat er niet een bestaand iets voor is ofzo huisarts weet t ook niet die zegt “joh als je ergens een verwijzing voor nodig bent moet je t maar zeggen ik schrijf m wel uit” maar nja weet ik veel .. daar heb ik geen verstand van
Kees10/05/2020
Ben je al eens bij een andere huisarts geweest? Lijkt mij een onkundige arts als ie dat zegt
Dot (Dorothea)10/05/2020
dus tsja ik ben nu bijna n jaar mn best aan t doen iemand te vinden voor t pgb maar t lukt niet ..
Kees10/05/2020
En uniek zijn wel allemaal:wink::relaxed: Gelukkig
Dot (Dorothea)10/05/2020
ik had feensta maar die stopte met de praktijk toen kreeg ik van verseveld en nu heb ik weer n andere geloof ik , ik ken ze allemaal niet eens echt , maar ze lezen mn dossier en nja ze weten t ook niet geloof ik .. neem ik aan ? ik neem aan dat ze je dossier lezen .. ja gelukkig wel , moet er niet aan denken dat iedereen gelijk is :open_mouth: wat n saaie boel
Kees10/05/2020
Tja zou je graag willen helpen, alleen laat mijn maar met muziek bezig zijn en niet met mensen :grimacing: dan krijgen we helemaal een gaos:rofl:
Dot (Dorothea)10/05/2020
maar je wordt in nl als volwassen behandeld, en daarmee ook als volwassen bekwaam beschouwd, maar dat ben ik niet op alle vlakken ..
ik heb nauwelijks tot geen persoonlijke leefervaring, ik heb onvoldoende ontwikkelde oplossings vaardigheden ,
het is niet fair misschien dat de zorg voor mij op mijn schouders ligt terwijl ik zo hard aangeef dat ik er niet uit kom ..
maar zo werkt t in nl en dat zal vast een deel van de reden zijn waarom ik niet de hulp kan vinden die ik nodig ben ik ben wel intelligent maar ik kan er behalve communiceren filosoferen bar weinig mee en dta is fijn hoor dat ik die vaardigheden wel heb daarmee kan ik wel anderen bijstaan,
en dat doe ik ook met veel liefde … dat houd ook dat ik nog enige waarde aan mn leven hang .. maar nja .. t is wat summier zal ik maar zeggen 😉 je hoeft me ook niet helpen hoor maar zo zie je maar, dat niet iedereen in nl het recht op een leefbaar leven kan gebruiken
Kees10/05/2020
Daar ben ik het nog steeds niet mee eens:rofl: Jij hebt ook het recht om te leven:relaxed: Ik kan daar hele verhalen omheen gaan hangen, maar dat recht houd iedereen
Dot (Dorothea)10/05/2020
ja klopt t recht wel
Kees10/05/2020 Dat zeg ik al de hele tijd:see_no_evil:
Dot (Dorothea)10/05/2020
ja ik zeg ook steeds ja heb t recht wel .. maar kan er niets mee 😉 zoals ik al zei, heb zelfs met advocaten gebeld en alles uitgelegd en allemaal vinden ze dat ik gelijk heb maar niemand wil er een zaak van maken (daar zie ik geen brood in) dus ja recht hebben op is leuk maar je moet er wel wat mee kunnen, en dat kan ik niet dat ik t al zover geschopt heb in t leven mag een wonder heten 🙂 haha
Kees10/05/2020
Wat mij vooral pijn doet, dat mensen die meer kunnen dan met hun kin een rolstoel bedienen, zeggen dat het leven niet meer hoeft. Terwijl ik m’n neefje nog met regelmaat zie genieten
Dot (Dorothea)10/05/2020
ja doet mij ook pijn te zien dat iemand die met een kin een rolstoel bediend wel leefbaar kan leven .. mja zo zie je maar een lichamelijke handicap is kut maar blijkbaar als je mentaal sterk genoeg bent kom je er toch verder mee
Hier stopte het serieuze deel van onze chat, hierna hebben we nog zitten lachen om het belang van billen en tieten in de wereld, ik vond het wel fijn dat we met humor dit alles hadden afgesloten, want mijn wanhoop en onkunde om oplossingen te vinden maakten mij echt verdrietig, ik zit dan ook snel weer vast in het zoeken naar oplossingen
Wat kees niet wist..
Deze chat was in een chatroom die ik tijdens de corona pandemie had aangemaakt, hopende dat mensen er iets aan zouden kunnen hebben.
Het is een online vrienden groep die elkaar door de lastige tijden heen sleept, waar je een luisterend en begrip vol oor kan vinden en waar we tegelijker tijd ook ontzettend veel plezier hebben met elkaar.
Kees kende mij niet echt nog .. dus wij spraken als 2 zo goed als nog vreemden met elkaar.
Kees wist dus vooral veel niet, hij had geen achtergrond informatie over zowel autisme bij vrouwen, als mijn levens geschiedenis die samen hebben gemaakt daar mijn leven eruit ziet zoals het er nu uitziet en dat ik ben wie ik ben.
De chat komt hier en daar erg cru over, vooral van mijn kant, omdat ik niet eens inga op het gruwelijke ongeval van zijn vriend.. maar ik was bang dat we dan dat horrorverhaal zouden horen en mijn verhaal weer niet begrepen zou worden.
Waarom ik het belangrijk vind om nu nog begrepen te worden kan ik niet goed uitleggen .. weet ik zelf ook niet echt ..
Ik verwacht namelijk nu echt geen antwoorden of hulp meer.
Lieve Kees, mocht je dit lezen nogmaals bedankt voor dat fijne gesprek,
en voor de toestemming het op mijn site te gebruiken.
Hoe ik steeds dieper vast kwam te zitten
tussen wal en schip
En dit verwijt ik echt de “hulpverlening”
https://www.pexels.com/pt-br/foto/maos-arte-jogo-da-velha-3400795/
een kleine inleiding
Comorbiditeit: is het tegelijkertijd voorkomen van twee of meer aandoeningen of stoornissen bij één persoon.
Het is eigenlijk heel vreemd dat dit woord bestaat, want je lichaam en geest zijn één, en des te erger je beschadigd raakt op het ene vlak , des te groter zal dus ook de invloed zijn op het andere vlak!
Logisch toch ?
Waarom zouden we dit woord “comorbiditeit” dan toch hebben ?
Dit woord word eigenlijk alleen gebruikt in de medische en psychiatrische wereld,
en het lijkt te zijn om mensen mooi van kastje naar muur te kunnen blijven kaatsen.
Het is mijn ervaring dat men het vooral veel gebruikt om maar dingen van zichzelf af te schuiven, meestal als dit woord gebruikt wordt dat is het omdat een arts wil aangeven “ja daar heb je ook last van maar daar kan ik niets mee, dus daarvoor stuur ik je naar iemand anders” ..
en meestal betekend dit dat je dus niet geholpen kan worden omdat beide artsen dan zeggen “dat andere moet eerst opgelost”
zo kom je dus mooi niet verder 😉
Dit is waar mijn strandden begon.. vanaf het moment dat ik echt aan de bel trok om hulp .. eerst moet je dat andere oplossen anders ..
En je gaat steeds meer aan jezelf twijfelen, en ik was helemaal niet onzeker voor al die afwijzingen!
Ik had een zeer helder beeld over wat ik kon, waar mijn krachten lagen.. daar bleef niet veel van over
Probleem 1 – ik heb autisme
Ik heb mijn hele leven al autisme, iedereen weet mijn leven lang al dat ik “anders” ben dan de rest, dat ik heel erg afhankelijk ben van een ander om te kunnen leven en dat ik echt heel specifieke dingen nodig ben om te kunnen leven.
Ik heb een veel jeugdigere kijk op het leven dan de meeste mensen, ik wordt echt kinderlijk blij met een lekker ijsje of een heerlijk stuk chocolade, of van puppies! oh leuk leuk leuk! ik wordt blij van huppelen .. yep echt ik kan mezelf blij huppelen.
Ook lig ik niet wakker van dingen waar grote mensen van wakker liggen, maar ik lig wakker omdat ik, iets geks voel in of m’n lijf of m’n ziel .. ik lig wakker omdat ik me zorgen maak of er niet ingebroken zou kunnen worden als ik iets geks hoor, of dat we niet weer wateroverlast krijgen omdat de buren weer eens lekkage hebben .. (dingen die ik heb meegemaakt en die een diepe indruk op me gemaakt hebben, ik heb eens een inbreker overlopen toen ik 14 was, en ik heb vaak wateroverlast van de bovenburen in deze woning)
Ik kreeg pas veel en veel te laat mijn diagnose (pas op m’n 41ste) waardoor ik dus een 41jaar niet op de juiste manier begeleid ben en geen helder inzicht had over wie ik was en wat ik kon, mijn lat lag altijd op “normaal” maar ik ben in die zin niet “normaal” dat ik niet als een echt volwassene denk en voel, ook heb ik de oplossingsvaardigheden van een gemiddelde volwassene niet.
Ik kan niet auto rijden, sterker nog ik vind het al spannend genoeg om überhaupt de deur uit te gaan (dit is mijn leven lang al zo geweest!) ik heb het wel altijd lastig gevonden dat ik dat moeilijk vind, maar ik kon het wel, mits iemand me mee nam, want in m’n eentje onderneem ik niets, ookal vind ik dingen wel leuk, maar in m’n eentje komt er niets van, dan ervaar ik echt teveel angsten.
Ik ben het dus wel nodig dat iemand met mij leeft, i.p.v. dat ik aan m’n lot overgelaten wordt,
en helaas verwacht de wereld dat je helemaal zelfstandig als volwassene zelf gaat leven.
IK HEB BOVENSTAAND SYMBOOL ZELF ONTWORPEN, OMDAT DIT VOOR MIJ VEEL PASSENDER IS DAN HET HUIDIGE SYMBOOL DAT VEEL GEBRUIKT WORDT WAARIN 4 PUZZELSTUKJES NAADLOOS INELKAAR PASSEN
ZO BELEEF IK MIJN AUTISME ZEKER NIET!
HET VOELT VEEL MEER ALSOF JE ALLERLIJ VORMEN DIE NIET PASSEN INELKAAR PROBEERT TE STAMPEN, EN JE BLIJFT ZOEKEN NAAR EEN PASSEND STUKJE,
MAAR ZONDER HULP KOM JE ER NIET UIT
Toen mijn lijf mij in de steek liet,
werd een zwaar leven een onmogelijk leven
Ik had tot rond m’n 22ste een gezond lijf! Ik had een zwaar maar leuk leven, ik danste en genoot daar echt intens van, het was voor zowel mijn partner als mijzelf een genot om op de dansvloer te staan.
Maar mijn gezonde lijf liet mij ineens in de steek ..ik kreeg hele gekke klachten, van verschrikkelijke pijn tot een uitgeput gevoel wat maar moeilijk te beschrijven is..
het best kan ik het uitleggen “alsof er letterlijk een ventiel in je lijf is open gezet en al je levens energie je kracht gaat eruit” zelfs een vork vasthouden om te eten is soms al teveel ..
soms kan ik echt niets anders dan liggen en slapen ..dat is nog lastiger dan gewoon verschrikkelijke pijn hebben want met pijn kan je nog wel dingen, ookal is het een strijd.. maar als je echt helemaal uitgeput bent gaat echt niets meer.
Dus ik had al autisme dat maakte het leven al zwaar, en daarbij kwam fibromyalgie ..Ik kon wel fysio krijgen speciaal voor FM patiënten, heb dat ook kort gehad, omdat mijn man daar aanvankelijk wel met me heenging, maar mijn huwelijk ging stuk.. dus ik had geen man meer om op terug te vallen,, ik kwam dus ook niet meer bij de fysio ..dan kom je echt thuis te zitten .. alles valt weg .. je werk, je huwelijk , je kinderen , en ik raakte steeds verder vervreemd van de wereld .. ik raakte ook echt steeds gefrustreerder van hoe de hulpverlening me maar steeds bleef afwijzen klopte ik aan bij de psychiatrie dan werd er gezegd dat ik t wel lichamelijk moet kunnen volhouden EN dat ik ook zelfstandig van en naar de hulp moest kunnen komen .. tsja dat kon ik niet .. en de fysio kon ik ookal niet want ik had niemand die voor me zorgde op die manier ..En omdat ik mondig genoeg ben schoof iedereen me maar mooi steeds aan de kant .. hier ligt de echte grondslag van het buitenspel gezet te worden in het leven voor mij
De Hulpverlening
Dit deel gaat over mijn ervaringen met de hulpverlening,
u kan hier mogelijk herkenning vinden maar het kan evengoed zijn dat u dit allemaal heel anders beleeft
Er loopt ontzettend veel mis in de hulpverlening, zelf denk ik dat het te verwijten is aan hoe ontzettend complex we de zorgen hebben gemaakt.
Huisartsen staan onder teveel druk om patiënten echt adequate zorg te bieden, een patiënt moet binnen 10 minuten weer buiten staan dan heeft een arts niet de tijd om echt een patiënt de tijd aandacht en hulp bieden die een patiënt nodig is.
Mijn huisarts (weet ik wel zeker) kent mij echt niet goed genoeg, die leest delen van een ontzettend dik dossier, doet dan meteen een berg aannames en graaft echt niet door tot ik de hulp krijg die ik nodig ben.
Als een huisarts al inziet dat er in mijn geval echt fundamenteel iets moet veranderen, dan doen ze hun best om te kijken waar ze me naar toe kunnen sturen, en dat zijn altijd plekken met tijdelijke hulpverlening, wat dus fundamenteel niets veranderd.
Een huisarts zelf kan niet een patiënt tig keer zien en spreken om samen echt in kaart te krijgen wat er structureel nodig is en om dan echt samen een oplossing te zoeken is mij echt al jaren helder.
Daarmee blijf ik dus wel in mijn veel te zware leven stil zitten, waardoor mijn problematiek alleen zwaarder wordt.
Mijn huisarts heeft aangegeven dat als ik een verwijzing nodig ben dat ik dan even aan de bel moet trekken dat ik dan wel een verwijzing kan krijgen..
maar ik heb zelf ook niet de expertise om te weten wie mij kan helpen met leven
Omdat mijn leven lang ik al vastloop in zowel mijn autisme en sinds mijn 22ste ongeveer ook lichamelijk, en zeker de laatste paar jaren lichamelijk nog meer.. heb ik mijn medische dossier opgevraagd, zodat ik aan de hand van mijn medische dossier mijn autobiografie kan gaan schrijven
“Wat denkt u zelf dat er aan de hand is?”
De arts vraagt je meteen al om hulp, echt in gesprek kom je niet in 10 minuten.
en ookal heb ik wel eens een uur met een huisarts gesproken, meestal blijft het bij een erg gezellig bezoek, en hoor ik nooit eens “joh dat kan zo niet verder” ik bleef maar hopen op een dag een arts te treffen die even door pakte en begreep dat er echt fundamenteel iets moest veranderen.
Elke arts liet het na om door te pakken, hun geweten school want ze hebben me naar de WMO gestuurd, die vervolgens vaak dingen afwijst die echt fundamenteel iets kunnen veranderen, het lijkt niemand echt te interesseren dat ik hier maar zit te bestaan zonder te kunnen leven, of misschien levert mijn zorgvraag wel niet genoeg geld op, ik kan geen andere redenen bedenken
Diagnose autisme op latere leeftijd
Ik kreeg, zoals veel vrouwen op het spectrum, pas op late leeftijd de diagnose autisme te horen.
Ik was al 41 jaar en iedereen stond om me heen te juichen,
ikzelf ook want er viel ineens zoveel op zijn plek.
Het was zo fijn dat ik nu echt wist wat er altijd al met me aan de hand was geweest.
Natuurlijk ging ook ik erg mee in dat gevoel, deels…
Maar ik zat eigenlijk meteen al vast in gedachten en gevoelens als “dus mijn leven tot nu toe is een leugen geweest”
Ik dacht altijd dat ik “Normaal” was met wat bijzondere trekken en bijzondere angsten die niet echt in een angststoornis thuis hoorden, maar ik was “normaal”.
De lat lag ook altijd op normaal, ik zou “gewoon” naar school, en “gewoon” werken!
Geen begeleiding tijdens mijn opgroeien die mij leerden omgaan met mijn autisme!
Ik werd niet opgevoed met “Dot, misschien kan je dit niet, laten we samen kijken wat de beste plek is voor jou”
Tegen mij werd alleen gezegd “zoek hulp” en “ga in therapie”
Hemel wat heb ik veel therapieën geprobeerd, en zag ik anderen vooruitgang boeken terwijl ik nogsteeds zo goed als pas op de plaats stond te doen, in grote verwarring over mijzelf.
en me nog bozer voelen naar mezelf toe! anderen boekten WEL vooruitgang dus IK deed het duidelijk niet goed!
Dat waren mijn gevoelens en gedachten, met mij ging het soms wel even ietsje beter, soms boekte ik zelfs best grote successen voor mijn doen, maar alleen als er 24/7 begeleiding was.
Wanneer er altijd iemand was die over me waakte, me aanmoedigde en me bij het leven betrok en me dus letterlijk bijstond in het leven kon ik dingen in het leven ondernemen.
Ik ben zovaak door een gruwelijke hel moeten kruipen omdat dingen wegvielen en ik niet meer inzag “hoe dan?!”.
Ik was 14 en ik zat muurvast in het leven!
Wat voor andere mensen een fijne spannende schooltijd betekend was voor mij een gemanipuleer om überhaupt “acte de presence” te kunnen geven.
Eigenlijk kon ik helemaal niet naar school! Reizen, en daarmee bedoel ik met name me verplaatsen is voor mij altijd moeilijk geweest.
Ik wist zelf al wel dat dit een hel zou worden natuurlijk, want ik kende mijzelf echt wel ookal snapte ik niet waarom ik was zoals ik ben.
Ook toen heb ik nooit het gevoel gehad dat het okay was te zijn zoals ik ben, het hoorde niet zo!
Ik was die grote roze olifant waarvan iedereen net deed of ie er niet was, en ondertussen iedereen erover aan het smoezen was, overigens meestal achter mijn rug om, want zodra er mensen over de vloer kwamen voelde ik wel dat ik er niet meer bij hoorde, dus werd ik ontzettend onrustig en ging ik naar mijn kamer, ik hoor er niet bij, ik ben te afwijkend, en men gaat toch geen diep gesprek met mij aan.. ik kan beter maar weg zijn.
Stel je voor, je bent 14 tot 17 en je bent zoekende naar “wie ben ik” en je loopt zoals veel tieners vast in het leven, en niemand begrijpt je, omdat ze je al niet zien zoals je echt bent, want jij moet “normaal” zijn .. en ookal vind je jezelf normaal maar snap je werkelijk niets van de wereld om je heen, er is dan dus geen hulp
Mijn hersenen werken letterlijk anders, maar ik werd als “doorsnee” beschouwd ook door mezelf, ik liet de lat altijd veel te hoog liggen, ook door mezelf, want “ik moest normaal doen” verwachtingen die ik nooit had kunnen waarmaken.
Ik besefte mij dus op mijn 41ste dat ik in die tijd veel liever voor mezelf had moeten zijn!
Ik was tot dat moment echt altijd boos op mijzelf geweest, niet erg bevorderlijk als je al worstelt met identiteit omdat je zo hard je best moet doen normaal te zijn.
Ik was 41 en ik moest opeens mijzelf anders gaan bekijken, ik moest “even accepteren” dat ik al die jaren mijzelf verkeerd behandeld had.
“even een plekje vinden” voor alle ellende die ik heb moeten doorstaan, en opeens begrip leren opbrengen voor mijn beperking.
En die beperking is door de jaren heen echt enorm groot geworden!
Ik vind het nogsteeds erg lastig om contacten te onderhouden nu weet ik ook dat dit altijd een ding zal blijven, en eerlijk gezegd vind ik dit zelf niet echt een probleem.
Het is vervelend dat na de diagnose ik het nog lastiger ben gaan vinden, omdat voor mij ineens glashelder was dat ik echt onevenredig me heb moeten aanpassen aan anderen, dat ik mij altijd schuldig heb gevoeld om hoe ik was naar voornamelijk fam. toe, terwijl die toch juist als een warme deken naast me hadden moeten staan?
Hoewel.. tsja je kan niemand iets verwijten want ik liep toch al bij de huisarts en allerlei GGZ instanties te zeuren dat ik t leven niet snapte?
En toch doet het erg veel pijn … ookal is het niet terecht.. ik weet dat het niet eerlijk van mij is dat ik me zo voel..
Er was nooit ruimte voor mij om te zijn wie ik ben, omdat ik zelf ook dacht dat hoe ik altijd leefde, altijd m’n best moeten doen, altijd maar papegaaien wat ik zag van anderen altijd proberen uit te vinden wie ik wilde zijn en dan me maar zo voordoen.
Ookal bleef ik altijd maar zoeken naar “hoe moet dat nou” en ookal heb ik de vaardigheden niet om werkelijk te zijn wie ik hoop te zijn,..
Ik ben nu (4 jaar na de diagnose) nogsteeds zoekende naar,.. wie ben ik dan ?
ik durf nu pas (sinds de corona eigenlijk) me gewoon eens te gedragen en voordoen naar hoe ik me voel .. en ik schrik wel van wat voor persoontje ik dan ben..
Ik vind die meid helemaal niet zo leuk !
Hoewel ik me ook wel besef dat er een bepaalde mate van depressie ofzo achter zit, want het is ook wel wat om me erbij neer te hebben gelegd dat dit dus mijn laatste levensfase is.
En ik zeg laatste levensfase omdat ik dus nogsteeds nergens voor naar een huisarts kan, en sinds corona krijg ik zelfs geen b12 meer.. ik kan het domweg niet meer opbrengen ..
Er is niemand die tenminste om de dag even met mij de deur uitgaat om mijn actieradius op te bouwen en te onderhouden..
En die komt er ook niet meer, omdat ik niet nog eens de hulpverlening ga vragen of ik ajb mag hebben wat ik nodig ben, ik weet wat ze te bieden hebben en ik weet dat ik er niet voldoende aan heb
Ik kan dat toch ook niet verlangen van mijn ouders?! die zijn al in de 70! ze zien me aankomen! die gaven jaren terug al aan dat ze de zorg van mij best zwaar vonden, ik heb daarna ook mijn best gedaan nooit weer hulp van ze te vragen.
En buiten mijn ouders om heb ik dan mijn huisgenoot..die me al ontzettend helpt met het huishouden! ik mag mn handjes dichtknijpen met die man, als ik in paniek ben en ik bel dan komt hij rechtstreeks naar huis, ondanks dat hij een enorm zware baan heeft met veel verantwoordelijkheden
En ik heb wel een jonger zusje maar tsja ik ben haar grote zus 😀 en die band vind ik veel fijner dan dat ik onze band moet vertroebelen met mijn angst en onrust, onze band kan al niet erg veel aan, ik denk omdat ik altijd zo zoekend ben geweest, en nog ben, naar mijn eigen identiteit, en ondertussen zo trots n tegelijk zo jaloers ben op hoe zij wel school keurig heeft afgemaakt en inmiddels een goeie baan heeft als operatieverpleegkundige.
Bovendien heeft ze een druk gezin met 2 jonge kinderen waar ook altijd voldoende aan de hand is..
en overige familie ? ha! nou toen ik op een gegeven moment niet meer mee kon naar verjaardagen, was die liefde rap over, ik krijg wel van sommigen nog met mn verjaardag n kaatje (ik vergeet data en stuur zelden iets terug, dus het mag al wonderlijk genoemd worden dat mensen me toch blij blijven maken met een kaartje)
Het zure is, ze kennen mijn leven zo slecht dat ik zelfs voor de kinderen nog verjaardagkaarten blijf ontvangen, en die wonen niet eens meer bij me, al jaren niet!
Dus tsja .. verder is er niet zoveel om op terug te vallen ..
en inderdaad ik ben ook hartstikke trots dat het mij ondanks al die toestanden toch gelukt is om mijn huisje te houden en zelfs iemand te hebben gevonden die bij mij wil wonen om mijn leed enigszins te vergemakkelijken, hoewel ook hier weer haken en ogen aan zitten , zo denkt hij dat we n relatie hebben, en ik heb geen idee waarom hij dat denkt, er is geen sprake van enig lichamelijk contact, (muv een knuffel af en toe als ik instort)
En weer de realisatie..wow..wacht eens even.. ik ben mensen om me heen NODIG die me ondanks mijn anders zijn echt steunen!
niet een omgeving die het wel best vind zo en vind dat ik maar naar de hulpverlening moet…die me ook al niets verder helpt .. ja.. nu en dan.. hier en daar een gesprekje .. maar niet structureel voor altijd!
Ik ben nu 45 jaar en ik probeer nogsteeds me een weg te banen door al die gevoelens en emoties
Ik en nogsteeds erg in de war door mijn verleden en hoe ik nu maar moet accepteren dat omdat ik niet goed ben in contacten onderhouden en mensen aan me binden ik dus zonder adequate hulp hier zit, een site te schrijven met mijn hele hart en ziel erin, hopende dat iemand op een dag snapt .. dit kan eigenlijk niet zo er moet eigenlijk wel iets veranderen in de zorg.
Het doet me bijna letterlijk zeer tot in de diepste groeven van mijn ziel dat, omdat ik zo slecht ben in communiceren, en niet goed genoeg heb weten uit te leggen dat ik autisme had, dat ik daardoor pas op m’n 41ste erachter kwam dat dat was wat er altijd achter had gelegen, en dat ik nu nogsteeds zit met een hulp vraag die maar niet kan worden beantwoord..
Ik zou zo graag willen dat ik niet voor even voor een poosje, maar echt een leven lang hulp willen krijgen, en niet steeds van verschillende mensen moeten afhangen die me niet echt kennen en wat toch altijd maar tijdelijk is waardoor ik ook de ander niet wil kennen.
Het maakt dat ik me tot op de dag van vandaag me niet serieus genomen voel, dat ik me nog steeds niet geaccepteerd voel, iets waar ik het vroeger in stilte zwijgend mee eens was, maar waarvan ik zelf nu ook zie “hey dat klopt niet!” ik heb echt een beperking dat is waarom ik veel dingen niet echt begrijp en daarom loop ik vast.
Ik denk ontzettend veel na over alles, waardoor ik wel veel dingen begrijp omdat ik zaken echt vanuit veel perspectieven heb geanalyseerd maar anderzijds kan ik er functioneel niet mee uit de voeten.
Het zou prima moeten zijn dat ik dan hulp krijg, het is eigenlijk krom dat ik telkens voor de zelfde dingen weer om hulp moest blijven vragen
Identiteit
wie ben IK nou in deze kluwe - identiteit - met en zonder labels - hoe kom je er in godsnaam uit - en wat is nou t antwoord - maskers jep! prachtig masker super kut want je gelooft t zelf ook best lang dat t best goed gaat (over maskers ga ik een apart artikel schrijven) Dit is een lastig onderwerp om over te schrijven, omdat ik zelf niet echt goed weet wie die IK
nou eigenlijk is. Ik ken uiteraard mijn naam en mijn verleden, en ik begrijp inmiddels na veel vallen en opstaan
wel ongeveer waar mijn sterke en zwakke plekken liggen .. maar wie die diepere ik echt is .. lastig!
Wie ben ik voor mijzelf ? en is die gelijk aan hoe ik eruit zie voor een ander ? is dat belangrijk dat die dingen enige overeenkomst hebben? hoe de ander mij ziet en hoe ik mezelf zie.. Wat vind ik nou echt leuk?! dat heeft toch ook deels met je identiteit te maken,.. maar wat is nou echt leuk ?! Ik ben iemand die bijna alles wel leuk kan vinden! en daarmee bedoel ik echt dat ik echt in heel erg veel dingen volledig op kan gaan. Ik heb mijn spirituele kant al eens diep uitgeplozen en dingen ervaren waarvan ik dan uiteindelijk dacht, nee dit wil ik niet, leuk dat ik het kan, maar dit wil ik niet. maar ik vind het wel echt leuk! helaas geef ik geen grenzen aan omdat ik ze zelf niet voor mijzelf inzie. dus voor ik t weet ben ik mijn hele dag kwijt om jou vragen te beantwoorden, terwijl ik zoveel meer wil Ik heb ook wel verschillende talen geleerd, ik blijk best snel taal te kunnen leren, zou ik trots op kunnen zijn maar ook dat vind ik niet echt leuk. Vastlopen! ja dat doe ik vaak en echt in bijna alles zoals u nu al leest... ook dit artikel is een wazige kluwen waar je goed moet opletten of je iets nou wel echt goed begrepen hebt, mijn excuus! maar het geeft wel erg goed weer hoe ingewikkeld ik identiteit vind! Dit "worstelen" met identiteit is iets wat veel voorkomt en zeker bij mensen op het spectrum. Ik denk dat het deels te maken heeft met het feit dat wij als autist zo druk zijn met overleven, dat we nooit echt helemaal tevreden zijn met hoe iets ging, hoe we iets gedaan hebben of hoe iets afliep.. Want wij zijn inmiddels alweer met iets heel anders bezig en onthoud, wij bijten ons vast Daarbij komt ook nog eens het feit dat als we de interesse in iets verliezen dat het meestal komt omdat iets totaal anders ineens bezit van ons neemt dus .. tsja Ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg dat ik het lekkerst in mijn ziel hang als ik gewoon het meisje mag zijn, helaas kan dit niet in alle situaties, soms moet je echt de volwassene uithangen, maar dat vind ik dan best een klus, hoewel het me tegelijkertijd ook rust biedt HOE WIL JE OVERKOMEN heeft uiteraard ook erg met je identiteit te maken. Poeh alleen al over dit onderwerp zou ik een heel boek kunnen schrijven. Wie ben ik nou?! Ik vind het maar lastig allemaal..
Nooit begrepen 